விடியாத இரவின் கையில், அழியாத காதல் போர்த்தி,

மௌனமாய் உன் குரல் கேட்க,

பித்தன் போல் நகைத்தேனடா...

நிழலாக உன் உருவம் பார்த்தாலும் போதும்,

முழுநேரம் இமைக்குள் சிறைபிடிக்க தோன்றும்...

ஆடம்பர வாழ்க்கை தேவையில்லை,

அன்பான உன் அணைப்பு போதும்.

அதீத ஆசை எனக்கில்லை,

அளவில்லா உன் பாசம் போதும்.

ஆசான் ஒருவன் எனக்கில்லை,

அகிலமாய் நீ நின்றால் போதும்.

ஆசீர்வாதத்தின் அவசியம் இல்லை,

அவன் அருகே நான் இருந்தால் போதும்...

இடைவெளியில்லா பேச்சின் சொந்தக்காரி நான்,

உன் முன் மட்டும் ஏனோ —

பேசவும் தெரிவதில்லை, பாஷையும் நினைவிலில்லை...

உடலெனும் உடையில் என் உயிரின் பயணம் முடிய,

என்னவனும் என்னுடனே வந்தான்.

மறுமுறை காதல் மலர,

நாங்களும் மலர்வோம் புதிய காதல் கதையோடு...

வண்ணங்கள் பூசிய பாவை அவள்,

எண்ணத்தில் நிறைந்த கோர்வை அவள்.

தீராத இன்பத்தின் உச்சம் அவள்,

நான் கொண்ட காதலின் மச்சம் அவள்.

கண்டதும் காதல் கொண்டேன்,

காணாத இன்பம் கண்டேன்.

காற்றாக என்முன் வந்தாள்,

சுவாசம் போல் நிறைந்தே நின்றாள்...

ஆயிரம் ஆசைகள்...

அனைத்துமாய் — அவன்.

அன்றாடம் ஒன்று உடைய, மீதத்தால் தேற்றிக்கொண்டேன்.

இதோ... இறுதி ஒன்றும் உடைய,

ஜடமாய் — நான்.

என் கண்ணீருக்கு கைகுட்டையாக மாறச் சொன்னேன்,

கண்களை கடலாக்கி,

காணாமல் போய்விட்டான் — கல்நெஞ்சக்காரன்.

குறுஞ்செய்தியின் குறுநகையில் தொடங்கி,

காலம் மறந்த காத்திருப்பில் கலந்து,

காதல் போதையில் பாதைகளில் தொலைந்து,

பசலைக்கு உணவாகிய — பைத்தியக்காரி.

அனாதையாய் அலைந்த ஆழ்மனதை,

அன்பு, அக்கரை, அரவணைப்பு — இன்னும் எத்தனை உள்ளதோ, அத்தனையும் தந்து,

ஆசை, ஆவல், ஆர்வம் என அனைத்தையும் தூண்டி,

மாய மாளிகையில் மங்கையின் மனதை பூட்டிச் சென்றான் — மாயோன் ஒருவன்.

வெளியேற வழியும் இல்லை, அவளுக்கு அதில் விருப்பும் இல்லை.

இனி அவள் இருப்பாளோ, இறப்பாளோ — காத்திருப்போம்.

உயிராய் — காதல்,

சிறையாய் — வாழ்வு,

துயராய் — கண்ணீர்,

பிழையாய் — நான்.

தோள் சாயத் தோழன், ஒருவன் — மகனாய் வருவான்.

ஐயரண்டு மாதம் காத்திருப்பேன், அவன் பொற்கரம் தீண்ட.

நாகம் கொண்டு கீரிடவே, அத்தடம் கண்டு களித்திடுவேன்.

அச்சிறு இதழ்கள் நகைத்திடவே, பெருவலியும் மறைத்திடுவேன்.

அவ்வெச்சில் அமிர்தத்தை சலிக்காமல் துடைத்திடுவேன்.

அச்சிறு பாதம் எட்டுவைக்க, கரம் பிடித்தே நடந்திடுவேன்.

துன்பங்கள் நேராத வளையத்தில் வைத்திருப்பேன்.

ஆணாகி துணை தேடி, எனை மறக்க நேர்ந்தாலோ —

உயிரையும் மாய்த்திடுவேன்.

தவழ்ந்த போதே ஜான்சியின் ஜாடை அவளுக்கு,

எட்டுவைத்து நடக்கையிலோ, அப்பனுக்கே ஆசானானாள்.

"அம்மா, நீ சும்மா இரு… உனக்கு எதுவும் தெரியாது"

என்று என்னையே அதட்டி அன்னையானாள்.

ஒரே பார்வையில் அத்தனை பேரை விழ்த்தினாளாம்!

வீரம் கொஞ்சும் என் அழகு மகள் — ஊரெங்கும் இதே பேச்சு!

இன்று மணக்கோலத்தில் நிற்கிறாள்.

கண்ணீர் கன்னம் தழுவ, மலர் தூவி

ஆசி கூறி அனுப்புகிறேன்.